Treingoden

Ik woon in Enschede en studeer in de Randstad, gemiddeld twee keer per week reis ik met de NS heen en weer. Mensen verklaren me voor gek omdat de reistijd ‘killing’ is. 2,5 uur in de trein. Het is  mijn levensstijl geworden gezien ik het al zo’n zes jaar doe. Ik ben een nomade van het openbaar vervoer. In deze periode heb ik crises getrotseerd, hilariteit gezien en grootschalige rampen meegemaakt.

Tijdens het vele reizen heb ik echt van alles meegemaakt. Ik zat op de voorste rij tijdens de winterdepressie van de NS. Ik heb boetes gekregen (uiteraard volledig onterecht), ik ben in aanraking gekomen met raging bitches en droogneukende stelletjes. Ik heb slechte versierpogingen moeten doorstaan, dronkenlappen over hun nek zien gaan, een vrolijke conducteur en een heleboel niet-vrolijke conducteurs gezien en me tijdens vertragingen zitten verbijten. Vertragingen. Ein-de-lo-ze vertragingen die werden verklaard door een aantal elementen: Seinstoring, wisselstoring, stroomstoring, geen machinist aanwezig, een springer, auto’s onder slagbomen, schapen op het spoor, schapen naast het spoor, mensen naast het spoor, mens en schaap op het spoor, mens en schaap in brand, brand in de tunnel. Mens en schaap in brand in de tunnel op het spoor. En. Ga. Zo . Maar. Door. Ik snap dat NS en Prorail hier weinig aan kunnen doen, maar als ze mij een euro zouden geven voor elke keer dat er iets misgaat tijdens een treinreis dan was ik nu multimiljardair.

Afijn, vandaag stapte ik voor de zoveelste keer de trein in. De zon begon te schijnen en ik dacht nog bij mezelf: “Zou het dan eindelijk eens zo zijn dat ik géén geshit krijg met de NS?” Tot en met Apeldoorn ging het goed, daarna stond er een auto vlak voor Amersfoort vast onder een slagboom waardoor ik mijn aansluiting miste op Amersfoort. Kak. Op Amersfoort werd er ook nog eens een stroomstoring aangekondigd waardoor de trein richting Rotterdam niet weg kon en ik dus aan het wachten was op _mijn_ trein die op hetzelfde spoor aan zou moeten komen.
Inmiddels had ik mijn reservetijd van 60 minuten al ruimschoots verbruikt. Modern als ik ben post ik natuurlijk gelijk een berichtje over mijn ongenoegen op Twitter en ik kwam me toch met een term: ‘Treingoden’.

Ik ben absoluut niet god-minded maar stel je eens voor: elke dag dat je met het openbaar vervoer naar je werk gaat, bidden ter bevordering van het op tijd rijden. Bidden voor een veilige overgang. Bidden voor machinisten die op tijd klaar zijn met koffiedrinken. Bidden voor genoeg saldo op je OV-chipkaart en natuurlijk bidden voor een stille, kinderloze, huppelkut-loze, geurloze coupé met een mannetje die (lekkere!) koffie rondbrengt. Om dit gedaan te krijgen moet je natuurlijk offers brengen in de vorm van koper voor de rails en naakt langs het spoor dansen in de hoop dat de Treingoden NS van de (winter)depressie afhelpen. Als je dat laatste doet help je in ieder geval mij van toekomstige depressies af, winter of niet.

Stel je nou eens voor hé, dat die treingoden wel bestaan en dat ze ontzettend gefrustreerd zijn omdat wij ze niet erkennen. Het zou een hele hoop verklaren.