Hey lekkertje

En dan nu de weersvoorspelling van vandaag: het wordt 27 graden in het Westen met 85% kans op een “waar ga jij heen met die lekkere billen van je?” Gevolgd door een matige “kijk niet zo boos, het is een compliment” en een kort maar hevige “negeer me niet, wees blij dat ik je aandacht geef”.
De zomer komt er weer aan en met de zomer maakt ook ‘de-man-met-de-ongevraagde-complimenten’ weer zijn opmars. Commentaar op het uiterlijk, wellustige blikken, schunnige opmerkingen en natuurlijk de welbekende ‘hey lekkertje’ als je iets minder kleding aan hebt door de hitte. Mijn naam is niet “hey lekkertje!” Het is Vivianne – en ik heb het gewoon warm.

Rokjesdag is nog maar net geweest en het aantal opmerkingen zijn alweer verdubbeld. Als je kleding iets strakker om je lijf zit heb je al een opmerking te pakken. Combineer dat met minder laagjes en bijvoorbeeld ronde heupen als de mijne: BAM. Er is iemand op straat die er wat over te zeggen heeft. En dat hoeft niet altijd positief te zijn.

Als je een vrouw bent en in een grote stad woont zal een seksueel getinte opmerking je niet meer choqueren. Het is onderdeel geworden van het dagelijkse achtergrondgeluid van de straten waar wij op lopen. We weten dat het er is, we horen wat er gezegd wordt en we lopen snel door in de hoop dat het ons niet (aan)raakt of achtervolgt. Soms lachen we er om, maar vaak voelt het ontzettend ongemakkelijk.

Ik heb er een tijd lang een sport van gemaakt om op elke opmerking zo ad rem mogelijk te reageren. Vaak lukte dat. De verbazing op zo’n koppie is erg lachwekkend. Maar soms ook niet. Dan krijg je een ontzettend vuile opmerking terug en voor je het weet vliegen de scheldwoorden over en weer. “Je zal de verkeerde maar tegenkomen, dan heb je zo een vuist in je gezicht” zei een vriendin laatst tegen me. Ik geef haar geen ongelijk. I pick my battles. Maar valt dit niet al onder de verkeerde tegenkomen?

Een oplossing? De coltrui natuurlijk! Gecombineerd met een wijde rok tot aan de grond. Maar neuk jullie allemaal de moeder. Daar ga ik niet in lopen als de vogels van het dak vallen. Dan ga ik het liefst naakt over straat. En zelfs dat is bij sommige temperaturen te warm – dan lig ik het liefst naakt in de schaduw. Helaas: naast dat zoiets maatschappelijk niet verantwoord is, word ik gebombardeerd met opmerkingen over mijn lichaam waar ik niet op zit te wachten. Lezen jullie dit? Ik zit er niet op te wachten. En met mij duizenden anderen niet. “Waarom kleed je je dan zo?” Omdat ik me niet de pleuris wil zweten. Me niet ongemakkelijk wil voelen. En omdat. Ik. Dat. Zelf. wil.

Je moest wellicht een paar keer lachen om dit schrijfsel. Het is ook grappig, grappig op de manier waarop wij lachen om tragedie. Maar waarom lachen wij hier om? Waar ligt de grens? Ik weet wel waar mijn grens ligt. Ik trek hem hier. Men moffelt het weg onder het mom “het kan altijd erger”. Het lijkt dan minder erg, maar eigenlijk wil ik kwaad worden. Mijn vuist of knie planten in de genitaliën van de persoon die dit soort dingen zegt. Dat is natuurlijk ook erg. Maar wat is het alternatief?