Kort en niet zo krachtig

Het was heet. Het zweet stond op onze lijven. Het gevoel van naakt op naakt, mijn nagels in zijn borstkas. Zijn handen op mijn borsten. Diepe penetratie, regelmatige stoten en het kreunen van genot. Hij pakt mijn haar vast en trekt mijn hoofd achterover, hij zoent, en tijdens het zoenen bijt ik op zijn lip. Hij duwt me in een andere positie en we gaan verder tot aan de climax, om na een korte pauze weer opnieuw te beginnen. Het is geil, het is lekker. Althans, zo had ik het mij voorgesteld. Maar het enige wat ik tijdens de seks dacht was “wanneer houdt het op?”

Als ik je nu nog niet kwijt ben als lezer dan zit je goed. Want je kan niet alles hebben. Daar kwam ik ook achter na deze rendez-vous. Het begon allemaal in de kroeg, waar een vriendin en ik al maanden aan het geilen waren op een jongen. Hij was knap, licht getint en mooi gespierd. Hij straalde zelfverzekerdheid uit, en dat was te zien. Lang verhaal kort en lekker plastisch: wij wilden hem. Dus sloten we een weddenschap af; wie hem het eerste zoent, dan trakteert de ander op bier. Zo gezegd zo gedaan: subtiel als ik ben liep ik direct op hem af: “hey, wil je zoenen?”. Hij keek me raar aan, waarna hij met een brede grijns instemde. En toen begon het. Na een ruime twintig minuten te hebben staan tongworstelen op de dansvloer trok hij me naar buiten. Ik riep iets naar mijn vriendin in de trant van “ik krijg bier van je!” en weg waren we. Normaal gesproken ben ik niet that kind of girl, Maar het was HEET. En de puberhormonen raasde toen nog door mijn lijf.
Ik nam hem mee naar huis, waar we nog wat zaten te vozen op de bank. En toen kwam het; hij trok zijn broek uit en de eerste schok was daar; een zeer enthousiaste 7 centimeter glom me tegemoet.

Ik wist me snel aan te passen, en dacht dat het vast met wat ander fysiek en oraal werk goed zou komen. Hij wist tenslotte zelf van zijn ‘situatie’, dus wellicht had hij veel geoefend. En voor ik het wist lag hij met zijn hoofd tussen mijn benen. Punten voor het initiatief! “Dit gaat de goede kant op!” dacht ik nog, echter weet ik tot op de dag van vandaag niet wat hij daar aan het doen was. Tot er een scherpe pijn door mijn hele lijf schoot. Hij beet. HARD. De tranen stonden in mijn ogen. Een beetje pijn is fijn, maar lekker was dit niet. Ik trapte hem van me af. Hij reageerde met een redpoging door met zijn vingers in mijn poes te roeren. Ik wist dat hij niet zou stoppen tot ik op mijn hoogtepunt zou komen, dus ik fakete een orgasme. Kort daarna klom hij bovenop me en tijdens ‘de daad’ sprak hij me toe met de meest vunzige taal die je je kan bedenken. Hierbij de iets gecensureerde varianten; “oh meisje, je bent zo geil en lekker.”, “zeg me hoe lekker je mijn liefdeslans vindt”, “ik berijd je met mijn stijve…” nouja, you catch the drift. Binnen drie minuten kwam hij luidruchtig klaar. Eindelijk, dacht ik. Het is voorbij.

Ik ging nog even douchen. Ondanks het lakenfiasco wilde ik nog wel even aan mijn trekken komen, dus verwende ik mezelf met de douchekop. En alsof Mr. Not quite so big het aanvoelde stond hij binnen no-time naast me in de douche. “Zo, zo, nog niet genoeg gehad?” fluisterde hij in mijn oor. Een koude rilling liep over mijn rug. Het enige wat ik op dat moment dacht was “kut kut, kuuuhuuut, hoe kom ik hier onderuit!?”. Ik mompelde iets in de trant van dat ik te dronken en moe was. Ik vluchtte de douche uit en plofte in bed. Waar hij, uiteraard, naast kwam liggen. Hij wilde knuffelen. Ik huilde een beetje van binnen, maar ik liet hem liggen. Blijkbaar had hij de affectie nodig.

De volgende ochtend bleef hij hangen. Hij wilde graag nog een keer. Maar die kans heb ik hem niet gegeven. Toen hij eindelijk naar huis ging belde ik uitgeput mijn vriendin om het verhaal te vertellen. Dit werd ontvangen met een lachsalvo en de belofte dat de gewonnen biertjes shotjes Tequila zouden worden. En die kerel? Die was opeens niet zo ontzettend sexy meer. De vurige fantasieën over hem zijn ook uitgebleven. En ik? Ik heb de nodige avontuurtjes gehad. Ik ben bij de beste met een grote slurf blijven hangen, en overgestapt op een relatie. En dat is best lekker.

Gespierde, langharige mannen

Mannen. Ze zijn heerlijk. De typische mannengeur en de lange haren van het type waar ik op val maken me wild. Al helemaal als ze een beetje lomp zijn en vol zitten met zelfvertrouwen. Een bierbuik mag ook zeker wel, als ze maar gespierde armen hebben. Ik kick op gespierde armen. Afijn. Ik ga vaak naar metal concerten, daar loopt vaak veel rond wat voldoet aan deze omschrijving. Ik krijg dus vaak honger, maar ik ga altijd netjes naar huis om te eten. Althans, daar zorg ik wel voor; want op zo’n dag heb ik me niet geschoren.

Als het mij niet handig lijkt om met iemand tussen de lakens te belanden, bijvoorbeeld omdat ik een vriend heb, heb ik bepaalde trucjes. Een daarvan is mezelf niet scheren. Ik ben obsessief als het gaat om lichaamshaar. Alles moet namelijk glad zijn, van enkel tot neus. Het is een vrij preventieve maatregel als ik mijn haargroei in de vrije loop laat. Het is een garantie dat ik geen foutjes bega. Ik ben zelfs zo obsessief dat ik bij enkele stoppeltjes al in de weer ga met mijn Venus Vibrance. Ik scheer zo vaak dat het meerdere malen weleens fout is gegaan. En onder de douche bloedt je als een rund, hoe klein het sneetje ook is. Maar doorgaan doen we, want het haar moet er af. Obsessiviteit van de bovenste plank dus.

Ik stond laatst in de kroeg, omringd door mijn mooie mannen posse, toen het onderwerp aan bod kwam. “Hoe heb jij je doos het liefst?” vroeg gespierde langharige man #1 aan gespierde langharige man #2. En de discussie was aan. Er kwamen termen voorbij die mijn oren deden klapperen van nieuwsgierigheid. excuusstreepje, jungle strip, en natuurlijk de glorieuze bos. Ik stond er een beetje stilletjes bij. Geen van de mannen noemde kaal. Toen de vraag bij mij kwam lachte ik het weg en ging ik bier halen. “Saved by the bell” dacht ik. Maar mijn gedachten gingen wel tekeer.

Waar vrouwen vaak meegaan in de porno-trend, doen mannen het anders. Pas bij het uittrekken van zijn tighty whities, losse boxer of Hema onderbroek zal je weten wat je in huis hebt gehaald. Mannen met een compleet geschoren zaakje zijn ijdel en ietwat freaky in bed, mannen met een bijgeknipte schaamstreek zijn makkelijk af te richten, of ‘in de kast’ homo. Maar de ‘normaalste’ man heeft toch wel een ongetrimde bush. Nu zie ik de mannen waar ik mee stond te praten er niet voor aan om een gladde zak te hebben, maar daar zullen we niet achter komen. Want ook deze avond had ik mijn preventiemaatregel getroffen.

Mijn ervaring is toch wel dat mannen willen neuken, wat je daar beneden ook hebt groeien (of niet). Voor vrouwen ligt dat gevoeliger. Mijn beharing beschermt me tegen spontane avontuurtjes. Maar als het puntje bij paaltje komt, vrees ik dat mijn obsessie met een gladde doos mij niet kan beschermen. Want als zo’n langharige, gespierde man op mij af komt… Daar kan geen Venus Vibrance tegenop.

Illegaal downloaden is – illegaal

Gisteren heeft het Europese Hof van Justitie besloten dat stelen verboden is. Waar we allemaal pinpas- en winkeldieven massaal op de vingers tikken en ‘namen’ en ‘shamen’ op Facebook, wil het er bij velen nog maar moeilijk ingaan dat het downloaden (zonder toestemming) van auteursrechtelijk beschermd materiaal verboden is. Nederland was een van de laatste landen waarbij stelen nog niet illegaal was…

Dat klink gek hé? Dat is het ook. Het is altijd al illegaal geweest, maar het werd gedoogd. Het werd gedoogd door een speciale heffing te innen op gejat goed – compensatie voor het verlies aan inkomsten. Dit gedoogbeleid is duur en deugt niet, dus werd er besloten dat jatten verboden is. En nu is Nederland over de zeik.
Nu is er veel vóór downloaden te zeggen, vooral als je het terugkoppelt naar muziek (zeg ik voorzichtig, met de Napster discussie nog fris in het geheugen.) Bands hebben al jaren veel baat bij het verspreiden van hun nieuwe album of single via de (sociale) media. Het genereert luisteraars, naamsbekendheid, het is gratis – en niet arbeidsintensief, want anderen doen het werk voor je. Het is een veelgebruikt argument tegen dit illegale downloadverbod, alleen vergeet men één ding – de band heeft zelf toestemming gegeven hun materiaal gratis aan te bieden en moedigen aan dit te sharen, zij hebben het zelf openbaar gemaakt – dus toestemming gegeven – dus er wordt niets gejat.
Er bestaat een fatsoenlijk alternatief voor het beluisteren van muziek,  Spotify, e.a. – de muziek scene zal wat dat betreft eigenlijk nauwelijks wat merken van dit verbod. Toch brullen de muziekliefhebbers het hardste.

Begrijp mij niet verkeerd, ik kan me prima verplaatsen in de ‘downloaders’. Met name als je het gaat hebben over video. Je hebt Netflix, maar dat is traag en heeft een erg laag aanbod. Daarnaast staan je geliefde series vaak pas maanden later online. Daarnaast heb je de angst dat de prijs van het legale materiaal omhoog gaat, omdat de drempel in eerste instantie laag was – om het downloaden tot een minimum te beperken. Maar hoe je het ook went of keert, het heet niet voor niets ‘Illegaal downloaden’. NIETS aan deze term is misleidend, ik vrees alleen dat de term ‘illegaal’ lichtelijk verbasterd is. De betekenis is compleet vergeten in deze context, wordt terloops genoemd en wordt alleen nog door niet—nader-te-noemen politici benadrukt om hun politieke standpunt bij te staan.
Als je download ben je gewoon een dief. Je eigent je tenslotte iets toe van een ander, zonder daarvoor te betalen. Diefstal. Dus. Illegaal download is…… Wait for it…… Illegaal!

Vriendjespolitiek

Volgende week woensdag is het zover: de gemeenteraadsverkiezingen. In mijn timeline verschijnen de quotes, statements en politieke agenda’s van verschillende politieke partijen. Ik moedig het aan. Ik start discussies en ik lok meningen uit met vragen als “waarom stem jij op deze partij?” Puur omdat het heerlijk is om te zien waarom mensen een bepaald standpunt innemen en voor deze bepaalde partij stemmen – en ik houd van een goede discussie. Dit ging enkele dagen goed, tot ik op een dag een discussie aanging met een SP-stemmer en op mijn vraag het antwoord terug kreeg “omdat er een bekende van me in de partij zit”. Ik was met stomheid geslagen.

Woorden kunnen niet beschrijven wat er door mij heen ging. Wat is dat nou weer voor domme reden om te stemmen? Stem dan niet! Uiteraard bracht mijn meer genuanceerde ik er een iets subtielere verwoording uit: “meen je dit serieus!?” De dame in kwestie ging hier heel serieus op in. “Het is zo’n aardige jongen, ik heb vroeger bij hem in de klas gezeten.” Ik stond met mijn mond vol tanden. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. De hoop dat het wellicht om een grapje ging werd iets later met een moker de grond in gemept. “Wat nou als die vriend van jou in de PVV had gezeten, had je dan ook gestemd?” Vroeg ik. “Ja” zei ze (als islamitische vrouw  met hongerloontje), “Maar Geert Wilders is wel een eikel.” Opgelucht dat ze de naam Geert Wilders kende, ging ik door met vragen. “En wat nou als hij in D66, PVDA of CDA zit?” Probeerde ik nog, ondanks dat ik het antwoord al wist. “Ja, natuurlijk! Als iemand mij moet representeren, wil ik dat hij het is.”…

Ik zat met open mond op de bank met mijn tablet. Met vragende ogen vol ongeloof keek ik naar mijn vriend die naast mij zat, hij schudde zijn hoofd en sloeg zijn ogen neer. Hij wilde het verder ook niet weten.

Ik deed iets wat ik niet snel doe: ik liep weg uit de discussie. Ik gooide mijn tablet ver van mij vandaan, hopend dat het nare gevoel en de gedachte “I don’t want to live on this planet anymore” weg zouden gaan.
Het is niet erg om – als je toch al op de partij stemt waar een vriend van je in zit, op die vriend te stemmen. Maar laat hier ASJEBELIEFT niet je hele politieke keuze vanaf hangen zonder je verdiept te hebben in het programma. Door dit soort besluiten worden de meest achterlijke acties ondernomen in een gemeente. Moet je jezelf eens voorstellen dat iedereen zou stemmen op een partij “omdat de persoon op de poster zo lief lacht.” Dan hadden we helemaal geen gemeentepolitiek meer nodig, alleen mooie, fotogenieke, mensen die voor de show eens in de zoveel tijd een discussie houden in het Gemeentehuis over een schijtplaats voor de hond. Als het zo moet, pleit ik dat de echte politieke beslissingen lekker in Den Haag worden genomen. Sommige mensen hebben hiermee, in mijn ogen, zichzelf het stemrecht ontnomen.

Tetten

Weet je wat mij het meeste stoort aan borsten? Wanneer men het behandelt als genitalia. Het komt iets te vaak voor dat als ik iets eet  er delen van in mijn decolleté vallen. Zo at ik laatst druiven en viel er een in mijn beha. Ik viste hem er uit en at de druif op,  vervolgens werd ik raar aangekeken omdat het ‘vies’ zou zijn. Het is opvallend; omdat het enige wat mijn borsten momenteel uitscheiden eten is. Dit is een column over de problemen waar een vrouw met flinke ‘kwaliteiten’ tegenaan loopt.

Het shop en sportleven van een vrouw met een D+ cupmaat is niet makkelijk.  Laten we beginnen met het vinden van een (sport)beha, of een goed passende blouse die goed zit bij zowel de voorgevel als de taille. Bijna onmogelijk. Het niet goedkoop beha of bikini kunnen shoppen, want wij passen gewoon niet in de confectiemaat behaatjes. Daarnaast zitten alle beha’s die je vastpakt vol met vulling – overigens ideaal als je nog een hoofdkussen zoekt. Een ander probleem waar wij rondborstige vrouwen tegenaan lopen is de tettenseksualisering; het schaamteniveau van mensen die onze memmen becommentariëren bestaat niet. De tsunami van opmerkingen is eindeloos. Als ik een foto van een avondje met vriendinnen online gooi is het gelijk raak. Gek genoeg zijn vrouwen vaak de eersten die er een opmerking over maken, dit verlaagt gelijk de drempel voor mannen om hier ook eens lekker op te reageren met “memmen!”, “tieteeeeeh” en al dat soort ongein.
Laatst had ik een discussie met mijn lieftallige vriend over de twee Jetsers die de meeste vrouwen met zich meedragen. Ik vroeg me af waarom mannen er altijd naar kijken. Hij reageerde met: “maar wij kunnen niet anders!” Toen ik vroeg waarom dat was wist hij daar geen antwoord op te geven.
Ik ben het zat. Overal waar ik kom wordt er naar mijn zusjes gestaard, en in een groot deel van de gevallen wordt er ook een opmerking over gemaakt. Ik geef eerlijk toe; ik draag weleens lage shirtjes en V-halzen vind ik erg mooi (bij vrouwen!), maar ben ik daarom gedoemd om mannen de rest van m’n leven (of in ieder geval tot mijn veertigste) te blijven betrappen als ze naar mijn boezem staren als ik met ze praat?

Wat een D+ vrouw ook doet, het decolleté is niet te verbergen. Hoge truitjes accentueren de boel, lage truitjes accentueren de boel en geen truitjes is geen optie. Voor mijn werk heb ik een minimizer beha gekocht, alleen die krengen zitten voor geen meter, dus ben ik weer overgestapt naar de normale beha. Wat uiteraard resulteerde in opmerkingen. Daarnaast ben ik op een feestje genomineerd voor de top vijf “beste tieten”. De tijd dat ik het vleiend vond is voorbij, het is gewoon onbeschoft. Als het om borsten gaat verliest men elk gevoel voor nuance. Ik ben meer dan een voorgevel met vrouw er aan vast. Als vrouwen nou eens weigeren elkaar zo openlijk te veroordelen op het figuur, dan volgt het zwakkere geslacht vanzelf.

Vetwegstop-top

Enkele maanden geleden werd ik voor het eerst geïntroduceerd aan de ‘Zwarte Weduwe’ – een loei strakke top die alle kwabjes mooi in vorm drukt, ideaal voor als je strakke kleding draagt. In eerste instantie dacht ik “ach, dat heb ik niet nodig” maar vanaf het eerste moment dat ik mezelf in zo’n ding wurmde, was ik verkocht. En nu is het te laat.

Ik ga uit met mijn vriendinnen. Biermarathon. Zo’n uber mannelijke taak, behoeft natuurlijk wel wat vrouwelijkheid als compensatie, dus ik trek vol enthousiasme mijn leukste jurkje uit de kast. Ik trek hem aan, kijk in de spiegel en ik denk “nee”. De winterkilootjes zitten namelijk alweer trouw op hun plaats.
Ik graai ik in een van mijn mandjes en haal daar een zwarte top uit die even groot is als een babyshirtje: mijn vetwegstop-top. Met frisse tegenzin en vastberadenheid zeg ik tegen mijn spiegelbeeld “dit gaat me lukken” en na heel wat gevloek, gewrik en in een tijdsspan van twintig minuten zit dat ding eindelijk op zijn plek. Strakke jurkjes, truitjes, rokjes en bloesjes zien er opeens spectaculair uit. Ik ben een volle twee maten slanker en alles kan op een normale manier dicht. Geen lovehandles, muffintops en blubberbuik meer! Ik voelde me prachtig mooi tijdens de bieravond – de hevige pijn, het zweet en de bloedspetters die vrijkomen als je zo’n ding aantrekt laten we maar even terzijde. Overigens kunnen deze tops best sexy zijn als je de goede uitkiest! Ook moet je oppassen dat ze je jetsers niet platdrukken. Dat doet pijn en samen met je broeksmaat, krimpt ook je cupmaat. Dat willen we natuurlijk niet.

Helaas(?) is mijn vethouderhemd te vroeg overleden. Na een affaire van dik (eh-eh) vijf maanden is het afgelopen. Ik huil. Het is gemeen. Zonder deze top zie ik alle kwabjes, rolletjes en bobbeltjes opeens veel beter dan voorheen. Het afkickproces was dus ook een hel. Mijn directe omgeving kon niet meer onderscheiden of ik permanent ongesteld was geworden, in de overgang zat of dat ik gewoon last had van een winterdepressie. Ik heb het afkicken- na genoegen van mijn omgeving, maar opgegeven en –  ondanks dat ik van al mijn kilootjes houd en geen slecht zelfbeeld heb, toch maar weer een nieuwe gekocht. Het is een haat – liefde relatie, maar zo nu en dan zijn we best gelukkig samen.

Nymfo’s

‘In mijn directe en minder directe omgeving ben ik vaak vrouwen tegen gekomen die claimden een ‘nymfomane’ te zijn. “Nymfomanie is een vorm van seksualiteit bij vrouwen die gekenmerkt wordt door een libido dat sterker ontwikkeld is dan in de betreffende cultuur als normaal wordt ervaren.” Het is ongetwijfeld leuk om jezelf zo te noemen en actief te zijn op seksueel gebied, maar er zit een dunne lijn tussen nymfo, slet, lust en puberteit.

Ik kan me prima voorstellen dat het super tof is om al je vrienden en kroegmaten (met voorkeur de mannelijke) te vertellen dat je seksverslaafde bent. Mannen reageren daar erg happig op, want voor hun klinkt het natuurlijk als “ik ben echt super makkelijk” en binnen no time heb je die kerel plat. Het werkt beter dan wat voor versiertruck of openingszin dan ook. Menig “nymfo” die ik ken valt dan ook binnen de slet-categorie.
Naast vrouwen ben ik ook zat mannen tegen gekomen die claimden dat hun vriendin nymfo zou zijn. “We doen het wel drie keer op een dag!” Wat ze er dan niet bij zeggen is dat dit was in de eerste drie maanden van de relatie. Gemiddeld gezien doet een stel het 2,08 keer per week en in het begin van een relatie is dit vertienduizenddubbeld omdat: lust en hormonen. Juist.
Een verslaving is volgens definitie “compulsief gedrag dat niet onder controle kan worden gehouden, ondanks dat het misschien destructieve gevolgen heeft”. Enkele bekende seksverslaafden zijn Tiger Woods, Russell Brand en Michael Douglas. Ze gingen allen vreemd, hadden een harem van 10+ vrouwen en hadden one night stands ter afwisseling van hun willekeurige seksuele aanvaringen. Dus hé, als dat echte seksverslaafden zijn en je bekijkt hun activiteiten, moet je dan nog trots zijn op jouw zelfbenoemde seksverslaving (of dat je een vriendinnetje hebt die dat zegt)?

Dan nog even terug naar de uitleg van het begrip ‘nymfomane’. Hoe weet je in godsnaam dat jouw libido sterker is ontwikkeld dan wat als normaal wordt ervaren? Meet je dat aan de hoeveelheid Soa’s die in jouw broekje rondvliegen? Vraag je aan iedereen in je directe omgeving hoe vaak ze seks hebben? I think not. Dus hoe weet je dan wat als normaal wordt ervaren?
Onderzoekers aan UCLA hebben hersenactiviteit gemeten bij mensen die zichzelf als hyper seksueel of nymf diagnosticeerden. Daaruit bleek dat er geen verschil te zien was tussen een zelf benoemde hyper seksueel en een ‘normaal’ persoon met een hoge seksdrive.
Dus nymfomane, hyper seksueel of seksverslaafde? Sorry folks. In je directe omgeving komt het hoogstwaarschijnlijk neer op pure lust en een shitload aan hormonen. Daarnaast wordt een verslaving nog altijd gezien als psychische ziekte, dus ik raad aan om (als je je door deze column aangesproken voelt) hulp te zoeken…

Hetzelfde (Sinterklaas)liedje

Elk jaar weer hetzelfde liedje. Ik probeer mezelf uit de discussies te houden. Voorgaande jaren was dit altijd gelukt, echter is het dit jaar zo geëscaleerd dat ik me er toch tegenaan ga bemoeien. Niet via Facebook – want die acties zijn zwaar irritant en nutteloos, maar via een column. Ik kan niet meer rustig mijn timeline doornemen zonder dat het ene na het andere kul argument, vage Faceboekpagina of kut grap over de afschaffing van deze traditie langskomt. Ik ben zeer geërgerd. Ik wil mijn timeline terug, dus wat schrijf ik dan: Juist. Een column.

Sinterklaas. Het is een van de diepst gewortelde tradities die onze cultuur kent. Wij waren ons nooit van enige kwaad bewust en wij hebben nog NOOIT de door de VN of Quincy geïmpliceerde blanke superioriteit bij de etnische Nederlander willen opschudden. De denkbeelden bestaan, maar hebben nog nooit een vaste voet aan de grond gehad. Tot enkele jaren geleden. Gevolgen hiervan? Er wordt een hoop shit naar boven gehaald, dingen die nooit opgeschud hadden mogen worden. Pandora’s Box is geopend. Echte racisten verschuilen zich achter de mening van de felle critici om zo hun eigen ‘onschuld’ te bewijzen en hun vervuilende ideeën te spuien als er eens een echte racisme discussie opkomt. De etnische Nederlander ziet een feest gedemoniseerd worden om hun ‘bestwil’. Dat komt hard aan.
Mijn toekomstbeeld is donker. Elke aanklacht tegen werkelijke discriminatie zal worden afgedaan als een voortzetting van deze discussie. De aanval op Zwarte Piet is een geschenk aan iemand als Geert Wilders. Hij neemt dit schot op open doel met beide handen aan om later zijn bederfelijke ideeën rond te kunnen spuien, schuilend achter zijn positie als medestrijder voor het behoud van Zwarte Piet.

Ik ga niet terugblikken op de geschiedenis van deze aloude traditie. Neen. Dat is gezegd en gedaan. Het is een leuk feest en afschaffen is wel het laatste wat ik wil, maar wat wij schijnen te vergeten is de andere kant van het verhaal: Etnische medelanders worden echt beledigd en, al dan niet door een kind, voor Zwarte Piet uitgemaakt. Het is kwetsend, wat de intentie ook was. Wij blanke Nederlanders kunnen daar geen uitspraken over doen. Wij mogen daar geen uitspraken over doen. “Ja, maar Zwarte Piet is zwart doordat hij door een schoorsteen moet, het is roet” Komt dat kroeshaar ook door roet?
Een uitspraak van één gekleurde vrouw in de VN die, voordat enkel onderzoek ook maar was uitgevoerd, een conclusie trok over dit feest betrok elk ander halfrond bij de discussie. Overigens zei ze niet eens dat ze het wilde afschaffen, nee. Ze zei dat het racisme was. Het punt waar iedereen keihard aan voorbij racet. Want de grote boze buitenlanders moeten afblijven van onze blanke traditie.
En de stem van de etnische Nederlander? Die is er wel, maar die wordt verbannen naar de zijlijn, overspoeld door de argumenten van _blanke_ Nederlanders die massaal keihard aan het roepen zijn dat het Sinterklaasfeest geen racisme is.
STOP! Denk eens na! De _blanke_ Nederlander heeft een heftigere mening over een feest waar _donkere_  mensen werken voor een blanke man, dan de kleurige ‘gedupeerden’ waar de discussie over gaat. Om deze reden denk ik dat de reacties vanuit het buitenland wel enigszins terecht zijn. Daarnaast kan je niet verwachten dat het buitenland weet wat Zwarte Piet nou is. “If it looks like a duck, walks like a duck, and quacks like a duck, it’s probably a duck.” Ik snap de felle reacties ook wel, Sinterklaas is onderdeel van onze identiteit. Maar dat neemt niet weg dat wij blanken zo hard schreeuwen dat het geen racisme is. Het is zorgwekkend.

Ja, het feest is opgezet  om naar vermoeden, de afschaf van slavernij te vieren. Ja, het is vreselijk dat mensen hier pijn aan beleven en ja, het is een geweldig kinderfeest. Maar moet Zwarte Piet zwart blijven om dit feest tot een succes te behouden? Kunnen we geen compromis sluiten, Zwarte Piet wat minder zwart maken door hem slechts wat Zwarte roetvegen op zijn gezicht te geven? Uiteraard moet deze verandering geleidelijk door gevoerd worden. Zo hebben de kinderen van nu er geen last van, de ouderen van nu hebben niets meer te zeuren, de wereld is weer gered en ik heb mijn timeline terug.

Treingoden

Ik woon in Enschede en studeer in de Randstad, gemiddeld twee keer per week reis ik met de NS heen en weer. Mensen verklaren me voor gek omdat de reistijd ‘killing’ is. 2,5 uur in de trein. Het is  mijn levensstijl geworden gezien ik het al zo’n zes jaar doe. Ik ben een nomade van het openbaar vervoer. In deze periode heb ik crises getrotseerd, hilariteit gezien en grootschalige rampen meegemaakt.

Tijdens het vele reizen heb ik echt van alles meegemaakt. Ik zat op de voorste rij tijdens de winterdepressie van de NS. Ik heb boetes gekregen (uiteraard volledig onterecht), ik ben in aanraking gekomen met raging bitches en droogneukende stelletjes. Ik heb slechte versierpogingen moeten doorstaan, dronkenlappen over hun nek zien gaan, een vrolijke conducteur en een heleboel niet-vrolijke conducteurs gezien en me tijdens vertragingen zitten verbijten. Vertragingen. Ein-de-lo-ze vertragingen die werden verklaard door een aantal elementen: Seinstoring, wisselstoring, stroomstoring, geen machinist aanwezig, een springer, auto’s onder slagbomen, schapen op het spoor, schapen naast het spoor, mensen naast het spoor, mens en schaap op het spoor, mens en schaap in brand, brand in de tunnel. Mens en schaap in brand in de tunnel op het spoor. En. Ga. Zo . Maar. Door. Ik snap dat NS en Prorail hier weinig aan kunnen doen, maar als ze mij een euro zouden geven voor elke keer dat er iets misgaat tijdens een treinreis dan was ik nu multimiljardair.

Afijn, vandaag stapte ik voor de zoveelste keer de trein in. De zon begon te schijnen en ik dacht nog bij mezelf: “Zou het dan eindelijk eens zo zijn dat ik géén geshit krijg met de NS?” Tot en met Apeldoorn ging het goed, daarna stond er een auto vlak voor Amersfoort vast onder een slagboom waardoor ik mijn aansluiting miste op Amersfoort. Kak. Op Amersfoort werd er ook nog eens een stroomstoring aangekondigd waardoor de trein richting Rotterdam niet weg kon en ik dus aan het wachten was op _mijn_ trein die op hetzelfde spoor aan zou moeten komen.
Inmiddels had ik mijn reservetijd van 60 minuten al ruimschoots verbruikt. Modern als ik ben post ik natuurlijk gelijk een berichtje over mijn ongenoegen op Twitter en ik kwam me toch met een term: ‘Treingoden’.

Ik ben absoluut niet god-minded maar stel je eens voor: elke dag dat je met het openbaar vervoer naar je werk gaat, bidden ter bevordering van het op tijd rijden. Bidden voor een veilige overgang. Bidden voor machinisten die op tijd klaar zijn met koffiedrinken. Bidden voor genoeg saldo op je OV-chipkaart en natuurlijk bidden voor een stille, kinderloze, huppelkut-loze, geurloze coupé met een mannetje die (lekkere!) koffie rondbrengt. Om dit gedaan te krijgen moet je natuurlijk offers brengen in de vorm van koper voor de rails en naakt langs het spoor dansen in de hoop dat de Treingoden NS van de (winter)depressie afhelpen. Als je dat laatste doet help je in ieder geval mij van toekomstige depressies af, winter of niet.

Stel je nou eens voor hé, dat die treingoden wel bestaan en dat ze ontzettend gefrustreerd zijn omdat wij ze niet erkennen. Het zou een hele hoop verklaren.

Klerezooi en confectieNAAD!

Ik ben een Nederlandse, volle, vrouw die van shoppen houdt. Make-up, schoenen, tassen en met name kleding gaan erg makkelijk die kleurrijke plastic tasjes in die je uitgereikt krijgt na het afronden van je koop. Zo blij als ik ben na de aankoop, zo moe ben ik na een dag shoppen. Het is namelijk stiekem best vermoeiend, frustrerend en verbazingwekkend hoe diverse winkels vele verschillende maatlabels hanteren. De ene maat 46 is namelijk de ander niet.

Ik vind het echt niet erg om een hele dag door een stad te struinen, verschillende dingen te passen en er achter te komen dat het me niet staat of dat het niet past. Ik stoeide voorheen weleens met die negativiteit, maar tegenwoordig heb ik zoiets van “jammer dan!” en loop ik weer weg of pak ik toch een ander model/een maatje groter.
Ik heb vrede met mijn omvang. Waar ik echter geen vrede mee heb is dat er topjes van maat S tot XXL in mijn kast hangen en ze zitten allemaal even goed. Ik heb er geen vrede mee dat ik rokjes in mijn lades heb liggen van maat 42 tot maat 48 en dat mijn kont er super bootylicious uitziet, zonder muffintop in de iets hogere regionen. Ik heb ook al geen vrede met dat maatje 44 van de C&A bij mij ruim uitvalt, terwijl ik de 46 van WE niet pas. Daar krijg ik mijn enkels niet eens in! Waar ik al HE-LE-MAAL geen vrede mee heb is de BIB (Big is Beautiful) lijn van H&M, waar ze de ontwerpen van H&M Divided pakken en er een meter extra stof aan hangen, zodat de volle Nederlandse vrouwen er wel in passen maar het complete model er uit valt. Nee, het idee van confectiematen is leuk, maar als elke winkel, designer en random mode-kut een andere betekenis geeft aan het cijfertje wat er in staat, heeft het absoluut geen nut.

Ik pleit al vrij lang voor één Europese regeling die vaststelt wat de precieze omtrek van een bepaalde maat zou moeten zijn. Nu zegt Google dat er al wel een is, maar dat deze nog moet worden nageleefd door meer dan een select aantal ontwerpers. Nogmaals, ik heb echt géén problemen met mijn omtrek, ik zou het alleen wel fijn vinden om in alle winkels een maat 46 te pakken die ook echt past en niet te groot of te klein uitvalt omdat de ontwerper zo’n verrekte koekwous is. Nu zijn er natuurlijk (grote-maten) winkels en ontwerpers die wel de juiste maatnotering aanhouden maar het wordt eens tijd dat de grotere retailers ook gehoor geven aan deze klaagzang. Ik ben er namelijk klaar mee.